Wat speelt zich toch in hem af, als hij 's nachts uit bed opstaat, die loodzware bak van een televisie uit de kast tilt, het snoer doorknipt (omdat het daaraan vast blijft zitten... zat de stekker nog in het stopcontact?) en hem samen met de andere apparatuur in de gang neerzet.
Aan zijn ogen zag ik vorige week al dat hij weer een stap verder van ons af staat. Logica telt steeds minder, samen muziek maken steeds meer. Ik speelde 'Bei Mir Bist Du Schön' op de piano en hoorde hem achter mijn rug heel stilletjes zijn accordeon pakken. Zodra hij inzette ging ook de hond uit volle borst meezingen. Het hoe nu verder konden we even vergeten.
