Vannacht was een vreselijk gevecht, bloed...
Hij zoekt naar woorden, en ik vul in.
Strijd? Een bloedbad? Was er een vijand?
Ja, zegt hij.
Een poosje later: Vannacht ben ik doodgegaan.
We praten erover. Ik vraag, of bied woorden aan, die zouden kunnen passen bij zijn gevoel.Want dat gevoel is er altijd, het denken blijft steeds meer achter. Aan de manier waarop hij ja zegt weet ik of ik het goed genoeg begrijp. Zo krijgen we weer een band met elkaar.
Luisteren naar iets dat klinken wil. Taalloos, klankvol.
