Verloren tijd

Net terug van mijn vader. 
Die in de donkere kast lang zocht
naar illustraties van zijn herinneringen. 
Ik zag zijn gebogen gestalte en onderdrukte mijn emotie.
Dat doen wij zo. 
Hij wil het dolgraag allemaal nog vertellen,
nu het nog kan, 
maar het zoeken naar woorden
neemt nét iets teveel tijd in beslag.
Van mij mag het, maar ik voel
hoe hij wat wanhoopt soms,
en ook nog hoopt, dat wij het niet merken.
Hij kwam aan met drie foto's uit 1949.

1

Ergens in deze grote massa staat hij, 

P.H. Schripsema, verkleed als matroos, 

tussen de andere verklede meneren, 

die eigenlijk achter hun bureau of toonbank moesten staan. 

Hoe ongelukkig ze allemaal zijn 

weet de bekijker van deze foto niet. 

Als kind bekeek ik alle foto's wel honderd keer, 

(bij gebrek aan prentenboeken denk ik) 

en zocht in de menigte tevergeefs naar mijn vader .

2
In rijen van 3 marcheren de jonge mannen over het plaveisel.
De middelste slanke matroos van de rij die eraan komt,
met de mooie rechte houding,
dat is mijn vader
(aan zijn linkerzijde een weke figuur met flapbenen)

Waarom doet hij zo zijn best, vroeg ik me af.
Het hele idee van de massale uniformiteit is te absurd,
maar dat is het helemaal
als je eigen vader daarin opeens is verschenen.
Hij was toen net een half jaar getrouwd.
Mijn moeder woonde opeens zonder hem bij mijn grootouders in huis,
en hij wist hoe rampzalig dat was.
Ze miste mijn vader erg en kon niet met mijn grootvader opschieten;
die stond namelijk steeds achter haar om te controleren
of ze het vlees wel goed afsneed,
of de klanten wel op de juiste manier bediende.
En nee, het was nooit goed genoeg.
Wat als haar trauma op hem afkwam
kon hij toen misschien niet voldoende bevatten.
En nu is hij vol compassie met haar, toen.

3

Na dat halve jaar was het ineens afgelopen met de dienstplicht. 

Het was een vergissing, 't had niet gehoeven. 

Hij mocht naar huis. 

Wat een blij gezicht (het middelste) en wat een klein koffertje.

Maar die zeven verloren maanden, 

daar heeft ie nu nog de pest over in.