Mijn kind

t Is alweer een tijdje terug maar ik moest vandaag opeens weer aan dat vreemde middernachtelijke berichtje denken. Het was na tweeën toen ik het piepje van een binnenkomende voicemail hoorde. Ik lag in bed maar was nog wakker en luisterde naar het bericht. 

De stem van mijn vader:

"Ja"

stilte

"Ik moet.. Carin.. eh, hebben..... "

stilte

"eh..., mijn kind, dat ... wacht ik even op

stilte

"Oke"

stilte

"Schripsema"

Ik aarzelde een tijdje, en probeerde me voor te stellen wat hij aan het doen was. Toen belde ik hem toch maar terug. Hij nam niet op. Ik beluisterde het bericht nog een paar keer. Vreemd genoeg was het bericht al overdag ingesproken en dat stelde me gerust.

Opleven

De laatste dagen gaat het een stuk beter. Waardoor komt dat? Wat vindt er toch plaats in dat hoofd... Hoe dan ook, we zijn blij met alle goede momenten, die zijn dan maar weer mooi meegenomen. Als ik hem 's morgens bel hoor ik meteen aan zijn stem dat ie helder van geest is. Hij staat dan al te wachten op het taxibusje dat hem 3 keer per week naar zijn Alzheimer 'Club' brengt. Heb je goed geslapen? Ja, dat gaat best de laatste tijd, zegt hij. Ik hoor het, zeg ik, en dan lacht hij een bescheiden lachje.

Er komt langzaam meer ondoorzichtig weefsel in die hersens, zo stel ik het me althans voor, en de verschillende compartimenten kunnen steeds minder goed met elkaar samenwerken. Verschillende dimensies (tijd, ruimte, dingen, gedachten, driften, emoties etc) zijn niet meer als vanouds op elkaar afgestemd. Wel weten DAT je iets moet doen, maar niet meer WAT. 

((Kinderlijke gedachte van mij, daarnaast: Mijn vader doet zo enorm zijn best om in de tijd te blijven, wie weet maakt hij daardoor nieuwe weggetjes in zijn hersens aan, zoals bloedbanen dat ook doen))

Hoe dan ook: Je groeit er IN. Wij (hij en wij)  leren ons al doende aan te passen, en de aangebrachte structuur in zijn dagen doet goed. Acceptatie van de feiten ook. 

De wind

Ook nadat we voor de vierde keer bij de tandarts waren geweest zat het nieuwe ondergebit niet lekker. Hij klapperde ermee in zijn mond om de aandacht erop te vestigen en haalde het eruit om te laten zien. Of hij legde het op zijn bord naast de boterham. Met de nieuwe tanden eten was niks gedaan. Op het eerste gezicht viel het niet eens zo op als ie 'm niet in had. Dus ook wat dat betreft kon het ook wel zonder. Sinds vrijdag is het hele ding spoorloos. We weten niet waar hij is. Mijn broer heeft nog in de vuilcontainer gekeken en alle kasten en laden zijn onderzocht. Ergens moet ie toch zijn?? 

Mijn broer mailde: 

Het was de wind, zei pap. 

Opeens ging zijn mond heel wijd open en daar ging het heen. 

Waar precies, dat kon hem niets schelen.

Het is nu ideaal.

Zo laten, dan maar.