De laatste weken is mijn vader moe. Hij loopt moe, en praat moe. Alles is moe. Zijn fiets staat in de garage, waar ook de auto staat waarin hij niet meer mag rijden. Als de zon schijnt zegt hij vol goede moed: ik denk dat ik vanmiddag nog even naar Haren fiets. Zijn vriendin woont daar. Hij mist haar, ze kan niet elke dag bij hem komen. Maar zijn fiets is zo zwaar, zegt hij.
Koop maar een andere fiets voor hem, zei ik tegen mijn broer. Gewoon een fijne lichte fiets, en daarmee kom je dan aanrijden. Niet zeggen dat het geld kost, anders wil ie niet. Net als die thuishulp, waar hij zo vreselijk tegenop zag. Hoe vaak komt ze dan? Eén keer per week? Dit gesprekje hadden we een keer of 10, 20. Toen ik zei dat ze niet betaald hoefde klaarde hij helemaal op. Voor dat moment.
Zo .....naar het leven.
BeantwoordenVerwijderen