Waar is mijn bed

Nog een nacht slapen in zijn eigen huis. Vanaf morgen woont hij met negen andere mensen die Alzheimer hebben op een etage met eigen kamer en badkamer. Het is er licht en aangenaam, niet te groot of te klein. Hij is welkom en we hopen dat hij zich daar geborgen zal voelen. 

Eergisternacht. 

Ik hoor geluiden, er gaat licht aan op de gang, en als ik uit het logeerbed kom om polshoogte te nemen is zijn slaapkamerdeur net weer dicht. Zo gaat het een paar keer per nacht. Het lijkt wel een spel maar hij weet nu wel dat ik hier ben en houdt daar rekening mee vermoed ik. Het is na vieren als ik weer iets bij mijn deur hoor. Als ik open doe staat hij vlak bij me. 

Ik ben rustig en vraag: Wat wil je?

"Liggen", zegt hij. "Het is hier allemaal staand!"

Ik zeg dat zijn bed vlakbij is, in de slaapkamer achter hem. 

"O ja? Nou dan moet ik daar wezen."