dinsdag 21 augustus 2012

Uit het leven halen

Naast mij in de auto: "Mijn bril wil niet meer schoon. Maar ja, het maakt ook niets meer uit, ik heb er al zoveel door gekeken."
Even later: "Waar gaan we ook alweer naar toe?"
"Naar je vriendin, je weet wel, Margreet", zeg ik.
Na korte tijd begint hij te fluiten; dat is voor ons altijd het teken dat hij zich opgelucht voelt. Even in  een andere omgeving vertoeven doet hem goed. Tenminste ik denk dat dat zo is, na zo een eindeloze nacht van dwalen in zijn geest en door het huis. Mijn broer en ik hebben besloten dat we hem 's nachts niet meer alleen laten totdat hij zijn nieuwe Alzheimerwoning kan betrekken, en dat is over een week. Dankzij de begeleiding en hulp die wij als mantelzorgers krijgen is mijn vader bovenaan de wachtlijst geplaatst. 
Toen we het hem vertelden zei hij: "Dat moet dan maar", en een dag later zei hij zelfs dat ie er wel zin in had. Hoe bestaat het, dat het gaat zoals het gaat. Alles precies op het nippertje. Ook in deze situatie lukt het hem om alles uit zijn tijd te halen. Alles wat erin zit.
Wij draven en maken het hem zo goed als het kan naar de zin. Het is nooit anders gegaan. Zou hij dat weten? Straks is al het weten weg. En weer later zal hij doodgaan. Ergens vermoed ik dat zijn sterven een grote en ongekende impuls op mijn eigen leven zal hebben. Ik neem de voortekenen ervan al waar, want mijn energie lijkt zich meer te bundelen en te richten na een lange periode waarin alles waar ik aan begon wegvloeide.

Zondag trof mijn broer hem in rust aan in de woonkamer, maar in de badkamer was een ravage aangericht. Kraantje van het bidet verbogen, water over de vloer, dingen van de wand gerukt en een aantal tegels kapot.

Ik breng mijn eerste nacht bij hem in huis door. M'n hondje heb ik meegenomen en merk dat zij net zo oplettend als ik stil ligt te luisteren naar de geluiden. Deur open. Kasten en laden open en dicht, lichten aan en uit. Geschuifel op de gang. Intussen probeer ik te lezen maar het lukt niet. Ik kijk naar zijn schilderijen die in het kamertje zijn opgehangen. Tientallen, alle muren vol. Hoe kon hij toch zo schilderen, de nuances van kleur en atmosfeer waarnemen en weergeven in verf. Zomaar, zonder leraar. Hij heeft veel gezien, ja. Een man vol creatieve energie, die ook nu nog op de dagbesteding waar hij drie hele dagen per week is andere Alzheimerpatienten een half uurtje vermaakt met zijn accordeonspel. Ze vragen erom, en ze zingen de liedjes mee. "Het is wel leuk werk hoor" zegt hij. "Sommige vrouwen praten helemaal niet, maar aan hun ogen kun je zien dat ze het fijn vinden als je wat tegen ze zegt."
Vanmorgen zag ik een breed stuk elastiek aan de deurkruk van zijn slaapkamer hangen. Hij had het van zijn onderbroek afgeknipt, en die lag netjes in de wasmand. 

Ik wil een schone keukendoek aan het haakje hangen, maar er zit geen lus aan. Dan pak ik een aardappelschilmesje en boor een gaatje in de hoek. Zo. 
Ik doe het bewust, het is zijn manier van doen. Als hem wat dwarszat moest daar iets aan gedaan worden, makkelijk zat, ook al in de pre-Alzheimertijd. Zere dikke teengewrichten in te krappe schoenen? Men neme een slagersmes, en snijde ronde gaten ter hoogte van de gevoelige plek, Klaar. 

Maandag, als hij voor het laatst naar 'zijn werk' is, gaan we zijn spullen en daarna hem verhuizen. Heel tactisch, en zo vloeiend mogelijk. 



7 opmerkingen:

  1. Schrips, wat prachtig verwoord. En wat fijn je weer eens te lezen. Jullie hebben je tijd wel nodig, begrijp ik.
    Toevallig gisteren nog even bij je gekeken.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ongelooflijk hè, zo maak je je druk, en zo gaat het geleidelijk aan toch zoals het moet .... Ik hoop dat hij zich snel thuis voelt, en dat jij en je broer wat meer rust krijgen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het druk maken doen we nog een week, en meer dan voorheen, vermoed ik. Want natuurlijk heeft pa het in de gaten dat er iets gaande is. En het meeste kunnen we niet met hem bespreken, omdat het zoveel onnodige onrust geeft. Men zegt dat het een maand duurt, het wennen. Geen idee of het zo zal gaan. Kan ook nog best zijn dat ie opleeft door de sociale contacten, met name met de lieve medewerksters op de afdeling....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. goed geschreven. je had het hier net staan gisteren en toen was ik er al bij maar wist mijn reactie nog niet te geven.
    ik vond het spannend en waarom? omdat na lezen bleek dat ik me op de plaats van de oudere ingeleefd had, en pas op de 2e plaats op die van de mantelzorgers.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Goed beschreven hoor. Ik voelde me vaak bijna gekokerd in de zorg voor mijn moeder. Alle energie is daarop gericht. Ik leef er in met je mee.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Voor mezelf kan ik zeggen dat het mij niet te zwaar valt. Het zorgen gaat vanzelf, het is geen offer, geen taak. Ergens is het net, of dit alles in een boek staat en wij dit volgens intuïtie volgen (er is immers niet over gesproken) De grootste moeilijkheid is ook juist hoe je zo goed mogelijk in te leven, ook al is het iemand die je al je hele leven kent, je eigen vader dus, en die heeft nu ALZHEIMER. Je wilt alles wel voor hem doen, om het leed (van het besef) te verzachten. Zoeken naar een overgebleven zender om met hem te overleggen wat het beste is. Wat hij wil, of moet ik zeggen gewild zou hebben? Want wat hij wil daar is al vaak geen touw meer aan vast te knopen. Daarom waren we opgelucht toen hij zei: ik heb er wel zin in. Het gaf aan, dat we waarschijnlijk het juiste doen. Ik moet zeggen dat ik wel steeds opzag tegen het nemen van besluiten voor hem. De eerste nacht bij hem in huis slapen daar zag ik ook tegenop. Maar tijdens het doen is het opzien ertegen verdwenen. Dan zit je gewoon in de realiteit. Ik vertrouw nu maar zo goed als ik kan op mijn realiteits-intuitie. En al doende komt de energie.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Je schrijft zo mooi en zuiver! Ik lees momenteel 'Boven is het stil' van Gerbrand Bakker en dat heeft de zelfde toon en stijl.
    'Dat moet dan maar', dat zegt Tineke ook altijd en 'het is niet anders'als je vraagt hoe het gegeven de situatie met haar gaat. En ja het gaat zoals het gaat en dat geldt dan voor ons allemaal!

    BeantwoordenVerwijderen