aan mijn vader van 87
weet je nog? (±1961)
er was niets te doen dan blijven
middenin de eeuwigheid
wij dreven als lege plastic flesjes
doelloos op nauwelijks golven
in de zee
het rook naar strand
wie als wij die late middag
uit zaligheid gebleven was
kon stilte zomaar binnen laten
ik hield het willoos vast
weet je niet meer dat tijd toen niet bewoog
oogopslag vertraagd, geluid verstomd
en 't alziend oog ons zag?
Wat is dit mooi. Ik ruik zee en strand.
BeantwoordenVerwijderenHij wist het niet meer?
Zo ging het ook met mijn moeder. Het zijn zware processen.
Lees dit nu pas, maar zo mooi!
BeantwoordenVerwijderen