Steeds minder woorden nodig

Vanavond zei hij: "Ik heb vaak heimwee naar moedertje"

In het logboek dat we bijhouden zie ik staan dat hij haar
ook wel zijn "vorige vrouw" noemt, en mij "het kleine meisje". 

M., al een jaar of twee "het meisje dat vaak bij mij is",
had een klein whiteboard met een zwart viltstift voor hem
gekocht, om de gebeurtenis of boodschap van die dag op
te kunnen schrijven. 

Het blijkt in een heel andere behoefte te voorzien,
want toen ik vanmiddag de kamer binnenkwam,
zat hij erop te tekenen.
Het werd een koeienkop, best goed gelukt.
Gisteren was het een varken met een mannetje erop. 

Het is tekenen om het tekenen.
Er hoeft niets bewaard want dat is rommel.