Vannacht was een vreselijk gevecht, bloed...
Hij zoekt naar woorden, en ik vul in.
Strijd? Een bloedbad? Was er een vijand?
Ja, zegt hij.
Een poosje later: Vannacht ben ik doodgegaan.
We praten erover. Ik vraag, of bied woorden aan, die zouden kunnen passen bij zijn gevoel.Want dat gevoel is er altijd, het denken blijft steeds meer achter. Aan de manier waarop hij ja zegt weet ik of ik het goed genoeg begrijp. Zo krijgen we weer een band met elkaar.
Luisteren naar iets dat klinken wil. Taalloos, klankvol.
Schrips, zo goed omschreven.
BeantwoordenVerwijderenEn die foto, of je vader het beeld uitwandelt.
Al een tijdje niet meer hier geweest.
BeantwoordenVerwijderenOok met het oog op de ouderdom lijkt het me steeds zinvoller aan een vredig (onder)bewustzijn te werken als het nog kan (glimlach). Ik weet het schrips, misschien slaat deze zin nergens op...
Liefs en veel kracht!
Bedoel je: geef iets blijvends, geef de geest?
BeantwoordenVerwijderenIk heb dat voornemen / illusie al vele jaren weet je dat, om me bewust te worden van de overtollige ballast, zodat ik die bijtijds hopelijk afgeworpen heb, en met een glimlach door de ouderdom mag gaan. Soms heel soms zie ik op straat een oude vrouw met zo een glimlach, dan denk ik hoe kan ik dat bereiken...